Wittybooks

De stoom van het warme water kolkt om me heen en de sterren boven mij fonkelen. Dat ze fonkelen komt natuurlijk door de atmosfeer. In het echt geven ze immers een constant licht af. In het echt bestaan ze misschien al niet meer. Maar voor nu fonkelen ze, speciaal voor mij.

Ik adem uit en adem in, drijf op mijn rug mee met de stroming, stel me voor dat ik niet in een buitenzwembad zweef, maar in het universum. Aan de horizon dansen Jupiter en Venus. Het zachte water glijdt door mijn vingers.* Op dit moment weet ik niets zeker, behalve dit.

–

Gisteren droomde ik dat ik hier ein-de-lijk een stukje geschreven had en dat het perfect was. Precies goed. Opeens wist ik wat ik moest schrijven; het was zo klaar als een klontje en de opluchting was groot. Toen ik wakker werd was de teleurstelling bijna tastbaar.

Dus nu zit ik hier, op zondagmiddag. Veeg ik die teleurstelling weg.

Waarom is het moeilijk om hier iets te schrijven? Ik denk dat het komt omdat ik in een ~transitie fase~ zit, wat dat dan ook mag betekenen (niets gendergerelateerds, overigens), en er dus een heleboel gebeurt in mijn hoofd en in mijn leven, maar het stof nog niet is neergedaald. Schrijven over iets waar je middenin zit voelt kwetsbaar, zeker als je weet dat anderen het lezen. Ik kan vandaag immers iets opschrijven, wat morgen misschien niet meer waar is.

(Is dat niet altijd zo, kun je je afvragen).

Misschien is dat waar ik ook mee worstel. Een zoektocht naar “wat is waar”, of wat IS? Als je patronen aan het veranderen bent, dan voelt het soms alsof je zweeft. Wat komt er voor al dat bekende in de plaats? In sommige gevallen is zweven fijn, maar in velen eigenlijk zeer oncomfortabel en strontvervelend (ja, sorry voor de taal, maar het is gewoon zo). Ik heb me laten vertellen dat dit de lastigste fase is op weg naar verandering. Daar hou ik me dan maar aan vast (ha-ha).

Dus als je je wel eens afvraagt: waar blijft ze? Ik drijf! Ik probeer het oncomfortabele gevoel te omarmen. Te zweven tussen die fonkelende sterren. Niet te zoeken, maar te zijn en doen (en in de tussentijd lach ik nog wel eens, hoor.)

Oh, en grote kans dat ik op dat moment met mijn neus in een boek zit, terwijl op de achtergrond Joni Mitchell speelt.

Liefs!

*Wist je trouwens dat je vloeistof eigenlijk niet kunt voelen, maar dat je in plaats daarvan de temperatuur van de vloeistof voelt?

De dag voor de jaarwisseling had ik vrijgemaakt om me eens helemaal onder te dompelen in moodboards (eigenlijk gewoon visionboards), setting intentions en self care (ik weet het – hou nog even vol) . Ik stak een kaarsje aan, nam plaats achter m’n laptop, opende Pinterest en typte allerlei woorden in die te maken hadden met hoe ik zou willen dat mijn leven er het komende jaar uit zou zien.

Mijn moodboard zag er in ieder geval helemaal leuk uit, al zeg ik het zelf. Een foto van een meisje dat aan het hiken is, een fitgirl in een modieuze sportoutfit die tegen een kluisje aanleunt, een vrouw die heerlijk onbezorgd met haar armen omhoog in de zee staat te hupsen, foto’s van gezonde groene maaltijden, een prachtige dame die aan haar schrijfbureau zit… Oh, en wat foto’s van hippe moeders. Want hoewel ik niet weet of ik klaar ben voor het moederschap, ben ik er wel “mee bezig”.

Ik probeer mezelf er niet in te forceren (om met de woorden van Billy Joel te spreken: what’s the fire, what’s the hurry about? … When will you realise Vienna waits for you?), maar nu ik bijna 33 word voelt het alsof ik het me niet meer kan veroorloven om te denken dat het later allemaal wel komt. Ook al weet ik niet of ik (al) wel naar Vienna wil; de tickets zijn bijna uitverkocht, dus ik moet er goed over nadenken. Booking.com dus, maar dan voor je kinderwens. Vandaar die foto’s van hippe moeders.

Goed, ik dwaal af. Waar ik eigenlijk over wilde schrijven was het feit dat ik dus helemaal in de startblokken stond voor het nieuwe jaar. En ik was het na vijf dagen alweer he-le-maal zat. Niet het nieuwe jaar, maar wel dat gevoel dat ik mezelf er mee had gegeven. Ik heb namelijk grote moeite met iets maar half doen, dus ik moest het van mezelf meteen HEEL GOED doen. Niet een beetje goed, maar meteen op olympisch niveau. En ja, dat werkt natuurlijk niet.

(Laatst deed ik als onderdeel van een coachingstraject via mijn werk een test waaruit kwam dat ik qua werkstijl een perfectionist ben, waarom ik reageerde met “Nee, volgens mijn klopt dat niet, want daar vind ik mijn werk niet goed genoeg vo…” Waarbij de ander me al die tijd veelbetekenend aan zat te kijken en bij mij eindelijk het kwartje viel. Oh, wacht…)

Ik zat maandagochtend dus meteen om 07:00 uur op mijn yogamat, had m’n pillendoosje gevuld met allerlei gezonde vitaminen, mineralen en probiotica, dronk alleen nog maar water, verwijderde Instagram van m’n telefoon, nam een gezonde lunch mee naar het werk, staarde tien keer per dag naar mijn moodboard, las voor het slapen gaan braaf dertig minuten in mijn boek en de volgende dag begon het allemaal weer opnieuw. Uiteindelijk voelde ik alleen maar een heleboel druk (ik moet ook vaak goed opletten of iets niet compulsief wordt) en was ik echt een beetje chagrijnig.

Dus ik heb het weer bijna allemaal terug veranderd. Gewoon, omdat het kan. M’n moodboard ging de digitale prullenbak in, ik drink gewoon weer lekker m’n thee en limonade in de ochtend en als ik even geen zin heb om te lezen, dan doe ik dat lekker niet. De yoga challenge doe ik overigens nog wel (mijn zusje en ik sturen elkaar iedere dag appjes over hoevaak we die dag weer zijn omgevallen tijdens de sessie), maar nu lekker ‘s avonds en dus niet meer vóór m’n werk. In plaats daarvan snooze ik nog negen heerlijke minuutjes. Oh, en Instagram heb ik tot halverwege de maand niet geopend en toen vond ik het genoeg geweest. Het heeft me trouwens wel van mijn scrollverslaving afgeholpen, dus in die zin was het best succesvol. Nu breng ik er maximaal tien minuutjes per dag door.

Soms vraag ik me af of we met z’n allen niet een beetje gek geworden zijn. En met “z’n allen” bedoel ik waarschijnlijk vooral mezelf, maar: ik kan toch niet de enige zijn die in de “that girl” val gelopen is? Extra vroeg opstaan, iedere minuut van je dag plannen, productief zijn, alleen maar “gezonde dingen” doen, en dan verbaast zijn als je je niet fantastisch voelt. Het is zoals een vriendin laatst zei: wanneer ik uit de sportschool kom en me niet op miraculeuze wijze beter voel, heb ik de neiging om als een kleuter met gebalde vuistjes te schreeuwen “ik heb net gesport, waar zijn mijn ENDORFINES”.

Is het soms niet beter om gewoon te leven? Je dag te vullen met dingen waar je blij van wordt en het een beetje te nemen zoals het komt? En ja, dat zijn ook gezonde maaltijden voor jezelf maken en een yogasessie doen, maar in mijn geval dus niet om 07:00 ‘s ochtends. En af en toe een McPlant menu naar binnen duwen, terwijl ik hele slechte televisie kijk of foute fanfiction lees. Heerlijk.

Het is niet dat het helemaal geen nut gehad heeft, want ik weet nu wel weer ietsje beter wat wel bij mij past of waar ik blij van word. Meer tijd voor mezelf vrijmaken vond ik bijvoorbeeld heel fijn (goh), net zoals meer tijd maken voor gezonde maaltijden. En dat ik (tot nu toe) iedere dag op die yogamat heb gestaan heeft me veel zelfvertrouwen gegeven. De lijst met dingetjes afwerken die ik al een tijdje wilde doen werkt ook goed. Zoals tijd maken voor schilderen en schrijven (bloggen! hoi!), die ene kast opruimen, mijn oma een kaartje sturen, na jaren voor mezelf opkomen in een situatie die maar etterde… Het voelt super om het op te pakken. Ik zeg dat ik iets ga doen en ik doe het!

Stap voor stap en niet alles in één keer, dat dan weer wel. Geen haast. Want daar had die Billy Joel namelijk gelijk in. Ik blijf dus nog even lekker op het vliegveld hangen en zie het allemaal wel. Als je even rustig om je heen kijkt dan zie je al snel: het is hier zo slecht nog niet.

Liefs,
A.