The Running Grave – Robert Galbraith De boekenreeks over detective Cormoran Strike is echt mijn guilty pleasure. En had ik even geluk: vlak voor mijn reis naar London eind oktober kwam ik erachter dat er een nieuw deel is uitgekomen in september. Zo had ik nog mooi even de tijd om de zes bestaande delen opnieuw te lezen en kon ik voor mezelf aldaar ook een tripje naar de boekhandel verantwoorden (ondanks dat we daar eigenlijk helemaal geen plek voor hadden in onze handbagage). En, ik had blijkbaar dubbel geluk, want het boek was ook nog ééns in de aanbieding en dus betaalde ik er bij Waterstones maar de helft van de prijs voor. Ik heb er in ieder geval weer (bijna) duizend pagina’s heerlijk van genoten. En dat einde… ARGH (maar ok, wel heerlijk). Ik kan niet wachten op het volgende deel!
Voor wie: als je van detectives houdt waarin er ook uitvoerig wordt ingegaan op het privéleven van de personages (en een beetje romantiek, vooruit). Laten liggen als: je niet van dikke boeken houdt en liever lugubere whodunnits leest.
Als er een Venn diagram zou bestaan van een agenda nodig hebben + houden van creatief bezig zijn + zelf willen bepalen hoe iets er uitziet, dan kom je uit bij een bullet journal. In dit mooie boekje kan ik namelijk zelf bepalen hoe ik de pagina’s van mijn agenda vormgeef.
Door ervaring heb ik nu uitgevonden wat voor soort pagina’s voor mij het beste werken. Wie weet haal je er inspiratie uit?
Het is een Leuchtturm1917 bulletjournal in lila en heeft heerlijk zacht gelig papier.
Mijn maand begin ik met een overzicht, zoals deze. Dit vind ik vooral handig om de hele maand in één oogopslag te kunnen zien. Ik gebruik verschillende kleuren markeerstift voor de soorten activiteiten. Geel is bijvoorbeeld meestal voor werk en roze voor (privé)afspraken. Ik schrijf overigens niet alles op en ik doe het ook pas als iets echt vaststaat (ik deel bijvoorbeeld op dit moment mijn eigen werktijden in en weet nog niet 100% zeker welke dagen ik de komende week aan het werk zal zijn, dus dat zet ik er dan nog niet in).
Na de “monthly spread” (volgens mij is dit de juiste terminologie- hey, ik doe ook maar wat) heb ik vervolgens de losse weken. Deze layout werkt voor mij het beste. Ik heb genoeg ruimte om alles op te schrijven en houd ook plek voor het plakken van extra to-do lijstjes.
Sommige mensen hebben hele spreads in hun bulletjournal met hoeveel water ze die dag hebben gedronken of hoevaak ze hebben gemediteerd. Ik houd dat allemaal niet bij, maar wat ik wel leuk vind is het maken van een “gelezen”-pagina (en soms schrijf ik er ook nog “gezien” onder), plus een pagina waarop ik leuke herinneringen schrijf. Dit zijn gewoon korte lijstjes en het kost dus niet veel tijd (ik schrijf er gedurende de maand dingen bij), maar het is wel super leuk om achteraf naar terug te kunnen bladeren. Met deze pagina’s sluit ik de maand af. En dan komt weer de “monthly spread” van de volgende maand.
O ja! En als je dan een bulletjournal hebt is het leuk om fijne pennen en stiften te hebben, plus bijvoorbeeld stickers.
De Stabilo pastel stiften zijn absoluut mijn favoriet, net als de Stabilo fineliners (point 88, fine 0,4). Zwarte fineliners koop ik het liefst bij de Hema. Daar hebben ze trouwens ook vaak leuke stickers. En ik verzamel plaatjes uit tijdschriften of bijvoorbeeld uit programmaboekjes van musea om in de bulletjournal te plakken.
Dit gebruik ik overigens ook allemaal voor mijn gewone dagboek, maar daar heb ik geen vaste indeling en daar schrijf ik alleen in als ik daar zin in heb.
Je ziet het: mijn bulletjournal is allesbehalve perfect. Een bulletjournal kan zo ingewikkeld en uitgebreid zijn als je zelf wilt. Je vindt op het internet echt de mooiste “spreads” van mensen die er hele kunstwerken in tekenen en hoewel ik dat prachtig vind, gebruik ik ‘m eigenlijk dus vooral op een praktische manier.
In het verleden liep ik hier wel eens op vast en stopte ik zodra ik een boekje had “verpest”. Nu zie ik het als gebruiksvoorwerp en probeer ik vooral plezier te hebben in het kliederen zelf. Bijna iedere avond pak ik ‘m er even bij en dan word ik heerlijk kalm van het overzicht.
Liefs!
(En voor diegene die ooit opmerkte dat ik vast teveel tijd in mijn leven heb: ja, dat klopt. En die besteed ik lekker hier aan ;))
drie dingen die ik vandaag heb gedaan – voor het eerste deze week aan de tafel gezeten om te ontbijten en te schrijven en te “plannen” voor de herfst. Was heerlijk om eventjes wat dingen op papier te zetten en het gevoel te hebben dat ik controle heb over mijn leven – naar de ICA wandelen om boodschappen te doen voor de lunch (om vervolgens een hele lekkere sandwich te maken- al zeg ik het zelf) – Yellowface uitgelezen
drie dingen die ik deze week heb gedaan – we gingen op bezoek bij het Zweedse paradijs van Leonie en Mitchel (en Murphy)! Daar aten we onder andere hele lekkere pasta (met versgeplukte cantharellen), wisselden we Zweedse ervaringen uit en kregen we heerlijke zelfgebakken kladdkaka voorgeschoteld. Het was superleuk om ze (en hun mooie huis) te zien! – Op een wat druilerige vrijdag besloten we heel toeristisch te doen en bezochten we het Drottningholm Slott (het paleis). We (ok, ik) vergaapten ons aan de kunst, kwijlden in de bibliotheek (ok, wederom ik) en grinnikten om het uit de kluiten gewassen vriendenboekje (de vorstin had aan alle andere regerende vorsten (rond 1850) een portret gevraagd om in de zaal te kunnen ophangen). – heel veel gewandeld in verschillende natuurreservaten en nationaal parken
(en heel veel gekrabd aan m’n muggenbulten! Gelukkig kan ik eindelijk mijn enkel weer een beetje bewegen, want die was helemaal opgezet)
drie dingen die ik deze week heb gelezen – Yellowface van Rebecca F. Kuang (wel ok) – Delphi van Clare Pollard (erg goed en grappig) – Wat hoofdstukken uit The Artist’s Way van Julia Cameron (zin om hiermee aan de slag te gaan!)
(niet in het officiële lijstje opgenomen omdat het eigenlijk iets is waar ik me een beetje voor hoor te generen: een hele fijne Harry Potter fanfic-, late at night, in het donker, op m’n e-reader)
drie dingen die ik deze week heb gezien – De Wham! documentaire op Netflix. Verrassend leuk! – You People, ook op Netflix – het huisje waar we de eerste week zaten had geen wifi, dus ‘s avonds keken we dvd’s. We zagen Shrek 2, Cars (oftewel: Bilen), It’s complicated en Bend it Like Beckham (deze had ik meegenomen, LOVE BILB). Ook kochten we twee dvd’s bij de kringloop om de week mee te vullen. About a Boy (zo lief ♥) en Shrek 4 (die we daarna allebei in het huisje hebben achtergelaten).
(ik kan niet wachten om eenmaal thuis de nieuwe afleveringen van And Just Like That te kijken!)
drie dingen die ik deze week nog ga doen – morgen gaan we een dagje naar Stockholm en gaan we (hopelijk) koffie drinken, wandelen over Djurgården, naar het Nationaal Museum en misschien nog wat winkels in – nog zoveel mogelijk rusten (want nu ik even niet werk, voel ik nog beter hoe erg ik aan vakantie toe was) – terug naar huis reizen, met de veerboot vanaf Trellenborg naar Rostock
Shakespeare was a woman and other heresies – Elizabeth Wrinkler
Wie was Shakespeare? Journaliste Elizabeth Winkler ging op onderzoek uit en publiceerde haar bevindingen in een artikel voor The Atlantic. De reacties waren niet mis; hoe durfde zij te beweren dat Shakespeare niet de schrijver was die we allemaal denken te kennen? Ze werd vergeleken met een Holocaustontkenner en kreeg doodsbedreigingen. Waarbij velen dat misschien als een stopteken zouden zien, werkte het voor Winkler als extra motivatie en besloot ze een boek over het onderwerp te schrijven. Want waarom worden die (voornamelijk) oude witte mannen toch zo boos, als je de identiteit van de schrijver van al die mooie toneelstukken en sonnetten ter discussie brengt?
Haar onderzoek brengt haar langs vooraanstaande Shakespeare academici in de VS en West-Europa, de vermeende geboorteplaats van Shakespeare (en het museum) en diverse archieven. Ze legt in dit boek zoveel bewijs neer waaruit je zou kunnen concluderen dat de identiteit van Shakespeare een raadsel is, dat het bijna absurd wordt dat die (voornamelijk) mannen zo heilig overtuigd blijven van hun gelijk. Wrinkler weet op gevatte (en goed onderbouwde) wijze de vinger op de zere plek te leggen.
Mijn kennis van Shakespeare reikte voor het lezen van dit boek niet verder dan de film Romeo and Juliette met Leo DiCaprio en Claire Danes, maar ik heb desalniettemin zitten genieten van de drama rondom het centrale vraagstuk. Ik heb meerdere momenten hardop gelachen. En wie Shakespeare nou echt was? Je hebt aan het eind van het boek nog steeds geen sluitend antwoord, maar het heeft in ieder geval een heerlijk boek opgebracht!
Welkom op wittybooks.nl, mijn online journal. Ik schrijf het allerliefst met pen op papier, maar bloggen is en blijft toch echt mijn allereerste liefde ♥
Hi, ik ben Ashley, een dertiger die een huis vol boeken heeft en graag schrijft. Hier kun je een beetje meer lezen over wittybooks.nl en over mij: klik.
