Ik weet niet of het komt doordat ik al 48 uur ziek ben (en me dus een beetje opgesloten voel), of door mijn Daisy Jones & The Six -marathon, of doordat de eerste lentegeuren zich in de buitenlucht beginnen mengen, maar ik snak ernaar om weg te gaan.
Naar zonnig Griekenland bijvoorbeeld, en om mezelf zoals Daisy in lange gewaden te hullen en heel de middag in de zon te liggen luieren.
Of zoals Elio in Call Me By Your Name langs een zwembad te hangen met boeken en een zomerliefde.
Te rennen door nachtelijk Rome en te eindigen op een feestje. Even weg te lopen en een sigaret te roken (gewoon, ééntje maar), terwijl je een semi-diep gesprek hebt met iemand en je naar de sterrenhemel staat te staren. Haha, het is zo stom hoe je dat kunt romantiseren, maar iedereen weet wel wat ik bedoel, toch? Dat soort momenten waren vaak fijner dan het feestje.
Maar goed, genoeg daarover. Ik heb gewoon zin in vakantie, denk ik. Lekker niksen, beetje van het leven genieten. Die stomme smartphone thuis te laten.
En dan denk ik: Ash, wie hou je nou voor de gek, je bent helemaal niet zo goed in luieren. Of van het leven genieten. Ik ben er zelfs erg slecht in. Maar, dan probeer ik mezelf eraan te herinneren dat een ‘fixed mindset’ niet behulpzaam is. Ik kan best goed worden in luieren! Daar hoef ik niet eerst met koorts op bed voor te liggen. Dat is gewoon een kwestie van oefenen. Toch? Iemand ervaring mee?
Kunnen we het trouwens heel even over Daisy Jones & The Six hebben? Als Fleetwood Mac fan was het best een feestje om te kijken. Zoveel overeenkomsten met de band en ook de muziek leek er zo erg op. Ik dacht dat ze het niet durfden om ook daadwerkelijk een nummer van ze te gebruiken, maar in de negende aflevering was er toch een stukje te horen (Gold Dust Woman). Ik zal geen spoilers geven, maar ik vind de serie wel een aanrader! Net zo leuk als het boek.
(Ja, de titel van dit stukje is heel slecht, maar ik heb koorts en m’n oogballen doen zeer en verder dan dit kom ik even niet vandaag.)
Leave a Reply