‘I’m back, baby!’ Dat schreef ik op 1 april en bleken een soort van famous last words te zijn, want het tegenovergestelde bleek uiteindelijk waar. Ik voelde me een dag later namelijk alleen maar slechter, dus deed toch maar een Covid-test. Na drie jaar (en heel wat testen) verschenen er eindelijk eens twee streepjes op dat ding.

Ik lach er een beetje om, maar eigenlijk heb ik me de afgelopen twee weken behoorlijk slecht gevoeld! En ik ben nog steeds niet helemaal opgeknapt. Vanmorgen heb ik op zich lekker gewerkt (ook fijn om even het huis uit te zijn), maar ik ben er nog niet.

Vanbinnen ervaar ik een spagaat: enerzijds wil ik lief voor mezelf zijn en tegen mezelf zeggen dat ik me er aan over moet geven. Dat ik het rustig aan moet doen en dat ik mezelf dan vanzelf beter ga voelen. Anderzijds is daar de stem die zegt dat ik me niet zo moet aanstellen en dat ik hup, in de benen moet. Want wat als het gewoon tussen m’n oren zit?

Als ik het zo teruglees dan is het antwoord best voor de hand liggend. Ook al zou het tussen mijn oren zitten, zelfs dan helpt het om rustig aan te doen en lief voor mezelf te zijn. Ik moet er alleen voor zorgen dat het niet omslaat naar “angst” en ik daardoor niets meer durf (ja, hoera voor een angststoornis – steek je hand om omhoog als je het herkent!).

Maar hallo, ik moet mezelf daarin ook wat krediet geven, want na al die jaren heb ik heus wel door wanneer ik me laat leiden (lijden) door m’n angststoornis of niet (wat dat betreft is zoiets trouwens ook funest voor je zelfvertrouwen, want bij alles denk ik nu: is dit mijn crazy brein, of een gezonde gedachte?). Ondanks mijn angststoornis heb ik ontzettend veel dingen gedaan, dus waarom denk ik dan opeens dat ik een angstige kluizenaar word als ik eens naar mijn gevoel zou luisteren?

(Je ziet: het werkt best verhelderend om dit zo eens op te schrijven.)

Toen duidelijk werd dat ik last had van een angststoornis heb ik in therapie leren omgaan met mijn angstgedachten. Bijkomend nadeel is dat ik mezelf ook heb aangeleerd om daarmee mijn lichamelijke symptomen te negeren. Achteraf gezien was ik juist heel vaak zwaar overprikkeld, waardoor ik dan angst of paniek ervaarde. Dus mijn theorie is nu: als ik beter naar mijn lichaam luister en mijn grenzen ook respecteer, dan zal ik minder overprikkeld zijn en beter in mijn vel zitten. Klinkt wel logisch, toch?

Nu ben ik dus bezig met het goed leren luisteren naar mijn lichaam, maar dit vind ik eerlijk gezegd ontzettend lastig! Niet zo vreemd, als je jarenlang iets anders gewend bent. Wat dat betreft is deze hele situatie een goede oefening.

Andere dingen die mij helpen:

• Lichaamsbeweging (waaronder yoga). Deze is echt heel belangrijk! Meer in het lijf zitten en weg uit het hoofd!
• Wanneer ik angst of paniek voel leg ik mijn hand op mijn borst en probeer ik naar mijn lichaam te luisteren en mezelf een vraag te stellen: wat heb ik nu nodig?
• Wat mij ook ontzettend helpt is om dingen te gaan doen waar ik blij van word. Ik was namelijk zo afgestompt dat ik voor een groot deel niet meer wist waar ik nou blij van word, dus daarom ben ik nu van alles aan het uitproberen (zoals het wekelijkse zwemmen!). Wat hier ook bij helpt is terugdenken aan de dingen die je leuk vond als kind.
• Minder oordelen. Bij alles wat ik voel of wil komt ik direct de vraag “oh, maar waarom dan en is dat niet lastig en heeft niemand daar last van”? Stom voorbeeld, maar ik voelde bijvoorbeeld best vaak de behoefte om ‘s avonds even alleen te zijn. Ik vond echter dat ik sociaal moest zijn, want anders was ik een slechte vriendin. (Nu ik dat teruglees denk ik echt… meid….). Nu trek ik me aan het eind van de avond vaak terug voor yoga, mediatie en wat schrijven, en daar kan ik heerlijk van genieten (en mijn vriend lijdt er geen minuut onder). (Misschien komt dit trouwens ook wel gewoon neer op zelfacceptatie. Ik ben een introvert die van zichzelf vaak vind dat ze extravert moet zijn. Dat werkt niet, haha.)
• Professionele hulp van o.a. een haptotherapeut. Dit heeft voor mij ontzettend verhelderend gewerkt en me er extra bewust gemaakt van hoezeer ik mijn lichaam negeer (en dat ik er juist heel goed voor moet zorgen!).

Tijdens het schrijven heb ik al vier keer gedacht: hup, delete. Maar ik ga het toch posten, want ik voel me vaak een gekkerd en dan vind ik het zo fijn om te lezen als iemand anders ook met dit soort dingen worstelt. Is dit herkenbaar voor iemand?

Goed, ik ga lekker een kopje thee zetten voor mezelf en er een boek bij pakken. Wees lief voor jezelf! ♥ 

Liefs! x